Aktualności

Współczesne płynne złoto, czyli zastosowanie i właściwości oleju arganowego.

Olej arganowy to jedno z nowszych odkryć na rynku kosmetycznym oraz spożywczym. Znany jest pod nazwą „płynne złoto Maroka”, a to ze względu na fakt, że wywodzi się z południowo-zachodniej części Maroka, która jest jedyną okolicą na świecie, gdzie rosną drzewa arganowe. W zależności od przeznaczenia oleju jest on wytwarzany na dwa różne sposoby. Olej przeznaczony do celów kosmetycznych tłoczy się na zimno z pestek drzew arganowych. Ma on wówczas jasny kolor i bardzo charakterystyczny zapach. Jeżeli olej ma zostać wykorzystany w przemyśle spożywczym, tłoczy się go na gorąco, dzięki czemu ma łagodniejszy aromat, orzechowy posmak oraz ciemny kolor.

Właściwości oleju arganowego ciężko zliczyć. W przemyśle kosmetycznym wykorzystuje się go szczególnie ze względu na bardzo wysoką zawartość antyoksydantów, a w szczególności witaminy E. Na czym polega ich działanie? Otóż chronią one nasz organizm przed szkodliwym działaniem wolnych rodników, czyli substancji odpowiedzialnych za niszczenie komórek, a co za tym idzie za wszelkiego rodzaju procesy starzenia zachodzące w naszej skórze, włosach oraz reszcie naszego ciała. Stąd też olej arganowy jest składnikiem bardzo wielu kosmetyków do pielęgnacji twarzy. Nadaje on cerze piękny, zdrowy wygląd, zapobiega pojawianiu się nowych zmarszczek, a nawet spłyca zmarszczki, które już powstały. Dodatkowo olej chroni cerę skłonną do podrażnień i przesuszania przed szkodliwym działaniem warunków atmosferycznych oraz promieniowaniem UV. Jeżeli zastosujemy go na wszelkiego rodzaju blizny czy rozstępy, również właściwości oleju arganowego powodują, że blizny stają się mniej widoczne. Olej arganowy doskonale oddziałuje na włosy. Nawilża je, nadaje im intensywnego blasku oraz miękkości.

Jeżeli chodzi o właściwości oleju arganowego w przemyśle kosmetycznym, to stosuje się go głównie jako źródło nienasyconych kwasów tłuszczowych, niezbędnych do prawidłowego zachodzenia procesów życiowych w skórze, nerkach, wątrobie, układzie hormonalnym oraz układzie sercowo-naczyniowym. Powszechnie znane są doniesienia o zdolnościach oleju arganowego do redukcji ryzyka różnorodnych chorób serca, a w szczególności choroby wieńcowej, powodowanej przez odkładanie się złogów cholesterolu w tętnicach wieńcowych. Olej arganowy w pełni zasługuje na nadaną mu nazwę „eliksiru młodości”. Dodatkowo nie należy zapominać o walorach smakowych oleju arganowego. Nawet jego niewielka ilość dodana do potrawy, nada jej pysznego, orzechowego posmaku.

Co robić, aby wyleczyć trądzik?

Trądzik to choroba kojarzona głównie z osobami młodymi. Jednak niestety, coraz częściej dotyka także ludzi starszych i jest dla nich sporym problemem. Czy zatem istnieje jakiś sposób na trądzik? Czy da się go skutecznie wyleczyć?

Trądzik – czemu go mam?

Wiele osób z trądzikiem zadaje sobie pytanie, dlaczego właśnie oni mają taki problem. I nie należy doszukiwać się tutaj zrządzenia losu, a zwyczajnie zacząć od poznania, skąd się bierze trądzik. Oto najczęstsze przyczyny:

• uwarunkowania genetyczne
• zaburzenia hormonalne
• nieodpowiedni styl życia, stres
• niewłaściwa dieta

U każdej osoby borykającej się z trądzikiem, niezależnie od wieku występuje przynajmniej jedna z tych przyczyn. Oprócz przyczyn, przed rozpoczęciem leczenia warto również zwrócić uwagę na sam mechanizm powstawania trądziku. Skóra posiada gruczoły łojowe, które wydzielają sebum. Gdy skóra rogowacieje przy ujściu porów i wewnątrz kanałów gruczołów łojowych sebum powinno  wydostawać na zewnątrz złuszczające się komórki. Skóra osób z trądzikiem wydziela sebum o nieprawidłowych właściwościach i zamiast ułatwiać, skleja złuszczające komórki tworząc zaskórniki zamknięte i otwarte. Osoby mające cerę trądzikową mówią potocznie o pryszczach, jednak zaskórniki mogą mieć także postać torbieli, krost, cyst.

Leczenie cery trądzikowej – na czym polega?

Leczenie trądziku powinno rozpocząć się od zrozumienia mechanizmu jego powstawania. Później należy już tylko wybrać odpowiedni sposób walki. Na początku należy także pamiętać o tym, że leczenie nie przynosi natychmiastowych efektów w krótkim czasie, że należy być cierpliwym i systematycznym w działaniu. I tak można udać się do specjalisty, w tym przypadku dermatologa, który oceni stan skóry, a także zaproponuje leczenie. Nierzadko podejmowana jest antybiotykoterapia, jednak należy pamiętać, że takie działanie nie jest obojętne dla organizmu. Leki mają wpływ na funkcjonowanie narządów, florę bakteryjną, a także mogą działać toksycznie na wątrobę – warto o tym pamiętać i nie podejmować pochopnych decyzji. Można również wybrać leczenie polegające na działaniu zewnętrznym. Dlatego należy skupić się na zmniejszeniu rogowacenia skóry, na zmniejszeniu ilości wydzielanego sebum, a także zmianie jego właściwości, a ponadto zwrócić uwagę na działania antybakteryjne minimalizujące wzmaganie stanu zapalnego.

Co robić, aby wyleczyć trądzik?

Walka z trądzikiem związana jest z regularnym oczyszczaniem twarzy. Skóra, zarówno w dzień, jak i w nocy, przyjmuje bardzo dużo szkodliwych substancji, które nieusunięte wynikają do wnętrza zapychając tym samym pory i gruczoły łojowe. Podczas oczyszczania twarzy dodatkowo zostaje złuszczony naskórek, co sprawia, że znika problem z nadmiernym rogowaceniem skóry. Systematyczne oczyszczanie zapewnia optymalizację pH skóry. Oczyszczanie jest jednym z etapów, które skutecznie przyczyniają się do uniknięcia nowych wykwitów trądzikowych. Kolejną czynnością, która pomaga odzyskać skórze równowagę jest peelingowanie jej. To nie tylko przyczynia się do mniejszego rogowacenia skóry, ale również do neutralizacji i ograniczenia wydzielania sebum. Dodatkowo peelingi mają właściwości przeciwzapalne i bakteriobójcze, co korzystnie wpływa na kondycję cery. Aby walczyć z trądzikiem należy również pamiętać o tym, że kategorycznie nie można dotykać, wyciskać i w żaden inny sposób nie prowokować do podrażnienia i wywołania stanów zapalnych.

Wapń

Wapń jest piątym co do ilości pierwiastkiem występującym w organizmie człowieka po: węglu, wodorze, tlenie i azocie. Jest podstawowym budulcem kości. U dorosłego mężczyzny ważącego 70 kg występuje 1000-1500 g wapnia a, kobiet 1000 g. Absorpcja tego pierwiastka spada z wiekiem a kobiety przyswajają go gorzej niezależnie od wieku. Około 99 % wapnia odkłada się w kośćcu i zębach jako fosforan wapniowy.

Niewielka liczba występuje poza  kośćcem i znajduje się w płynach ustrojowych ok. 1%. Tak mała ilość pełni bardzo ważną funkcję wpływa między innymi na krzepliwość krwi, utrzymuje prawidłową pracę serca, mięśni i nerwów. Działa przeciw zwyrodnieniowo i przeciwdziała powstawaniu stanów nowotworowych. Osoby przyjmujące suplementację wapniową rzadziej chorują na nowotwory okrężnicy.

Zapotrzebowanie na wapń zmienia się wraz z wiekiem:

• Niemowlęta
  • od urodzenia do 6 miesiąca 210 mg dziennie
  • od 6 miesiąca do 12 miesiąca 270 mg dziennie
• Dzieci
  • od roku do 3 lat 500 mg dziennie
  • od 4 lat do 8 lat 800 mg dziennie
  • od 9 lat do 13 lat 1300 mg dziennie
• Dorośli
  • od 14 lat do 18 lat 1300 mg dziennie
  • od 19 lat do 50 roku życia 1000 mg dziennie
  • od 50 roku w wzwyż 1200 mg dziennie
• Kobiety w ciąży
  • 1200 mg dziennie
• Kobiety karmiące
  • 1200 mg dziennie

Proces wchłaniania wapnia przebiega głównie w jelicie cienkim, absorpcję tego pierwiastka ułatwia witamina D, laktoza i białko. Im bardziej zasadowa treść przewodu pokarmowego tym trudniej rozpuszczają się sole wapnia a tym samym spada jego przyswajalność. Wchłanianie wapnia spada także w czasie stresu i w przypadkach, gdy w organizmie występuje nadmiar szczawianów, soli kwasu fitynowego i fosforanów występujących w takich produktach jak szpinak oraz po spożyciu kawy, alkoholu, cukru ,leków takich jak tetracyklina, leków odwadniających, lub zobojętniających kwaśną treść żołądkową /glin/. Ludzie obłożnie chorzy czy prowadzący mało ruchliwy tryb życia przyswajają mniej a, wydalają więcej wapnia.

Objawy nadmiaru wapnia w organizmie /hiperkalcemia:

• uwapnienie naczyń
• choroby nerek
• rak kości
• kamice
• osłabienie mięśni
• ospałość a nawet śpiączka

Objawy niedoboru /hipokalcemia/: występuje znacznie częściej niż nadmiar

• alergia
• drażliwość
• bezsenność
• choroby zębów /pierwszym objawem braku równowagi wapniowej jest zły stan uzębienia/
• osteoporoza
• krzywica
• zapalenie stawów

OSTEOPOROZA to choroba prowadząca do zaniku kości z przebudową ich struktury. Jej konsekwencją jest osłabienie wytrzymałości mechanicznej kości, co zwiększa ryzyko powstania złamań nawet przy niewielkich urazach.

Przyczyną osteoporozy może być niedobór wapnia. Wapń jest jednym z głównych składników minerału kostnego. To właśnie wapń decyduje o prawidłowej masie kostnej, która jest największa około 30-35 roku życia, a następnie ulega stopniowemu obniżeniu. U kobiet po menopauzie kończy się ochronna rola kobiecych hormonów, które zapobiegają utracie masy kostnej. Od tej chwili tempo zaniku kostnego jest o wiele większe niż u mężczyzn. Stąd większe zagrożenie osteoporozą u kobiet.

Utrata masy kostnej prowadzi do osłabienia kości, co sprzyja powstawaniu złamań. Powikłania złamań mogą być przyczyną trwałego inwalidztwa.

W Polsce osteoporoza występuje średnio u 25% kobiet po 50. roku życia oraz u 20% mężczyzn. Średnie spożycie wapnia u statystycznego Polaka ocenione zostało na 400 mg, podczas gdy dzienne zapotrzebowanie na wapń to 1000-1500 mg.

Osteoporoza - cechy charakterystyczne:

• kobiety są bardziej zagrożone niż mężczyźni
• skłonność rodzinna
• przedwczesna menopauza
• zbyt małe spożycie wapnia
• niska podaż witaminy D

Czy można uchronić się przed osteoporozą?
Już dziś można zacząć walczyć z osteoporozą zwracając uwagę na to co jadamy codziennie. Pamiętajmy, by spożywać pokarmy bogate w wapń i witaminę D.

Witamina D
Nazwa ta obejmuje właściwie kilka związków określanych jako witamina D1 (kalcyferol), D2 (ergokalcyferol), D3 (cholekalcyferol). Została uzyskana z tranu, ale organizm - jako jedną z niewielu witamin - może wyprodukować ją sam pod wpływem promieni słonecznych. I tak witamina D1 znajduje się w tranie, D2 jest wytwarzana w roślinach wystawionych na działanie promieni ultrafioletowych, natomiast witamina D3 powstaje w skórze ludzi i zwierząt. Witamina ta należy do związków rozpuszczalnych w tłuszczach.

Witamina D dostarczana jest w diecie albo powstaje w skórze, gdzie pod wpływem promieni ultrafioletowych światła słonecznego jej prekursory zmieniają się w postać czynną witaminy. Witamina D pobudza do działania komórki jelita cienkiego wyspecjalizowane w przyswajaniu wapnia i fosforu, zapobiega nadmiernemu wydalaniu i utrzymuje ich stałe stężenie we krwi. Jest odpowiedzialna za stan wszystkich kości.

Witamina B6
Witamina B6 jest nazywana pirydoksyną, ale właściwie oznacza całą grupę związków. Obecnie znamy sześć biologicznie aktywnych form witaminy B6, wśród których poza pirydoksyną znajduje się m.in. pirydoksal i pirydoksamina. Są one rozpuszczalne w wodzie, a ich nadmiar jest wydalany przez organizm z moczem.

Jest niezbędna do produkcji kwasu solnego. Co piąta kobieta i co piąta starsza osoba nie otrzymuje z pożywieniem wystarczającej ilości witaminy B6.  Brak prowadzi do niedokrwistości ,zapalenia skóry, neuropatii jest wykorzystywana w leczeniu depresji i astmy , chroni przed zapaleniem stawów i przed infekcjami ,działa przeciwzakrzepowo, łagodzi objawy napięcia przedmiesiączkowego poprawia nastrój u cierpiących na depresje, zmniejsza ryzyko tworzenia się kamieni nerkowych ,hamuje procesy przedwczesnego starzenia się skóry.

Źródła w pożywieniu:
Ziarna pszenicy i żyta, ryby drób, mięso , ziemniaki oraz awokado

Niedobór:

• zaburzenia skórne
• pęknięcia kącików ust
• trądzik
• bezsenność
• depresja
• zapalenie nerwu wzrokowego

Witamina C
Jest niezbędna dla prawidłowej syntezy kolagenu będącego głównym składnikiem organicznym kości. Badania naukowe sugerują istnienie związku pomiędzy spożyciem witaminy C, a gęstością kości. W celu profilaktyki osteoporozy zaleca się dzienne spożycie 100 – 500 mg tej witaminy.

Witamina K 
Jest niezbędna dla prawidłowej krzepliwości krwi. Pełni ważną rolę w powstawaniu właściwej formy osteokalcyny (białka występującego w tkance kostnej). Niedobór witaminy K może prowadzić do produkcji nieprawidłowej osteokalcyny, której nadmiar związany jest z obniżoną gęstością kości oraz zwiększonym ryzykiem złamań. Aby zapobiegać osteoporozie należy spożywać 80 – 250 mg

Produkty bogate w wapń
jaja, mleko półtłuste, jogurt, kefir, żółty ser, biały ser, sardynki w puszce, łosoś świeży, łosoś w puszce, fasola biała, fasola szparagowa, natka pietruszki, kapusta biała