Indywidualizacja podaży kalorii pochodzących z węglowodanów złożonych (skrobii) powinna być rozważona kontekstowo, tj. wedle wieku, płci, rodzaju i intensywności pracy, poziomu życia, możliwości rekreacji, współistniejących chorób i komplikacji. Dla przykładu, aktywne fizycznie osoby w wieku rozwojowym z cukrzycą typu 1 wymagają podaży węglowodanów na poziomie 1-1,2 kcal/kg masy ciała/węglowodanów. Inaczej u osób starszych, o ograniczonym wysiłku fizycznym, te wymagają ograniczenia podaży kalorii pochodzących z węglowodanów do 20–30% dobowego ich spożycia. W leczeniu cukrzycy przeciwwskazane są diety zakwaszające – ketogenne, o bardzo niskiej podaży węglowodanów (<10% dobowej podaży kalorii) i zwiększonej ilości białka. Chociaż z naszego doświadczenia klinicznego wynika, że dieta półgłodówkowa stosowana w krótkich interwałach czasowych, oparta przede wszystkim na skrobi (kasze, ryż, ziemniaki, pieczywo, makarony), przy odpowiedniej modyfikacji leczenia farmakologicznego działa anorektycznie, zatem uszczupla łaknienie i przyśpiesza termin początku spalania własnych depozytów tłuszczowych zlokalizowanych w jamie brzusznej i jej powłokach. Ogólnie dieta chorego na cukrzycę typu 2 winna być redukcyjna (ograniczenie puli kalorycznej) jak i zbilansowana (obecność wszystkich grup pokarmowych, makro i mikroelementów we wszystkich posiłkach dnia codziennego).
Urszula Trojanowska
