Aktualności

Cukrzyca dotyka coraz większej ilości osób. W Polsce choruje już 3 mln osób, a szacuje się, że 1 mln nawet o tym nie wie. To podstępna choroba, która początkowo nie daje widocznych objawów. Dowiedz się, czym jest stan przedcukrzycowy i dlaczego należy go leczyć.

Cukrzyca typu drugiego to najczęściej występujący typ cukrzycy w Polsce. Z 3 mln chorych aż 85-90 proc. choruje właśnie na ten rodzaj cukrzycy. Wiele osób nie wie o tym, że choruje, tym samym bardzo często nie jest świadoma, że występuje u nich stan przedcukrzycowy.

Stan przedcukrzycowy – to nic innego jak zaburzenia poziomu cukru we krwi, które w przeciągu kilku lat często przekształcają się w cukrzycę. Bez podjęcia odpowiednich działań – prediabetes – z całą pewnością rozwinie się i przeobrazi w cukrzycę. Warto podkreślić, że o ile pacjent nie wykona badań diagnostycznych, to samodzielnie nie jest w stanie wykryć, czy ma stan przedcukrzycowy. Dlatego też zaleca się profilaktyczne wizyty w poradniach, w których specjalista na podstawie wywiadu i podstawowych badań diagnostycznych oceni ryzyko zachorowalności.

Chce sprawdzić, czy mam stan przedcukrzycowy – jak to zrobić?

Aby sprawdzić, czy masz stan przedcukrzycowy, należy udać się do gabinetu lekarskiego. Na początku lekarz przeprowadzi wywiad – stan przedcukrzycowy jest bardziej prawdopodobny u osób, które mają nadwagę bądź są otyłe, w ich rodzinie są bądź byli chorzy na cukrzycę, mają nadciśnienie, prowadzą siedzący tryb życia, niezdrowo jedzą, a także mają zaburzenia lipidowe. To pierwsze oznaki, które mogą naprowadzić lekarza, aby upewnić się, czy nie występuje u tych pacjentów stan przedcukrzycowy. By mieć 100 proc. pewność lekarz zleci badania. Aby sprawdzić, czy u pacjenta występuje stan przedcukrzycowy, należy wykonać badanie stężenia glukozy na czczo. Jeśli wynik będzie między 100 a 125 mg/dl – stwierdza się stan przedcukrzycowy. Po tym badaniu wykonuje się z reguły także doustny test obciążenia glukozy. Jeśli wynik testu w drugiej godzinie stężenia glukozy będzie wskazywał wynik między 140 a 199 mg/dl oznaczać to będzie upośledzoną tolerancję glukozy. Jeśli diagnozą będzie stwierdzenie stanu przedcukrzycowego, lekarz podejmie kroki mające na celu uchronienie pacjenta przed cukrzycą.

Diagnoza: stan przedcukrzycowy – jak go leczyć?

Stan przedcukrzycowy nieleczony prowadzi do cukrzycy. Aby temu zapobiec, chory powinien zmienić styl życia. Przede wszystkim musi skupić się na zmianie diety na zbilansowaną tzn. z dopasowaną do zapotrzebowania organizmu kalorycznością. Pomoże to zredukować masę ciała, a także zmienić nawyki żywieniowe na zdrowsze. Ponadto musi również zadbać o codzienną aktywność fizyczną, która nie tylko zredukuje tkankę tłuszczową, ale także dotleni organizm, wspomoże pracę układu krwionośnego, poprawi kondycję i samopoczucie. Z reguły takie zmiany pomagają w przywróceniu odpowiedniego poziomu glukozy we krwi. Jeśli wdrożenie takich działań nie pomoże bądź pacjent znajduje się w grupie podwyższonego ryzyka zachorowania na cukrzycę, lekarz może zalecić leczenie farmakologiczne. W tym przypadku najczęściej stosuje się Metforminę, która skutecznie obniża poziom cukru we krwi.

Zmniejsz ryzyko cukrzycy typu 2 – 5 sposobów.

W Polsce prawie 3 mln osób choruje na cukrzycę. Z tego 85-90 proc. to chorzy na cukrzycę typu 2. Dlaczego ta choroba jest niczym epidemia XXI wieku? Czy istnieje możliwość, aby zmniejszyć ryzyko tej choroby?

Cukrzyca – epidemia naszych czasów

Medycyna rozwija się w zawrotnym tempie. Kolejne gałęzie, jak chociażby telemedycyna, święcą triumfy. Specjaliści radzą sobie z wieloma rzadkimi chorobami. Dlaczego zatem coraz więcej osób choruje? Cukrzyca typu 2 kiedyś była chorobą osób po 40 r. ż. Dzisiaj borykają się z nią już nawet 20-latkowie. Oczywiście, niektóre osoby chorują na nią ze względów genetycznych, jednak u większości chorujących wynika ona z nieodpowiedniego stylu życia. Zatrważający jest fakt, że nawet aż 1 mln osób nie wie, że są chorzy. Jak walczyć z tą podstępną chorobą?

Czynniki ryzyka prowadzące do cukrzycy typu 2:

• wiek powyżej 45 r. ż.
• uwarunkowania genetyczne – cukrzyca w rodzinie
• choroby serca i układu krwionośnego
• BMI powyżej 25
• otyłość brzuszna
• nieprawidłowa dieta
• brak aktywności fizycznej
• zmęczenie
• brak snu
• stres

Aby zmniejszyć ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2 warto wprowadzić w swoje życie kilka zasad:

1. Odpowiednia dieta

Właściwe nawyki żywieniowe są podstawą w zapobieganiu cukrzycy typu 2. Najważniejszym warunkiem diety jest dostarczanie do organizmu odpowiedniego zapotrzebowania energetycznego. Wiele osób dostarcza za dużo kalorii w porównaniu z ich potrzebami. Tym samym, trzustka zaczyna produkować w nadmiarze insulinę, a w ich organizmie odkłada się nadmiar tkanki tłuszczowej. Zbilansowana dieta nie powinna obfitować w żywność przetworzoną, słodycze, używki, słodkie napoje i soki, a także białe pieczywo, makarony i ryż. Warto pamiętać o codziennej dawce warzyw i owoców, nawodnieniu, zdrowych tłuszczach, nasionach i orzechach.

2. Aktywność fizyczna

Bez regularnej aktywności fizycznej organizm staje się leniwy, odkłada tkankę tłuszczową, następuje spadek formy i obniża się samopoczucie. Dlatego jeśli minimum 3 razy w tygodniu poświęcisz 30 minut na sport, w twoim organizmie zajdzie wiele pozytywnych zmian: dotlenisz organizm, wzmocnisz serce, poprawisz kondycję, a endorfiny zadbają o dobry humor i świetne samopoczucie. Wybierz ulubioną aktywność fizyczną i zacznij się ruszać!

3. Odpoczynek i relaks

Jeśli ciągle jesteś w biegu, nie masz czasu na chwilę dla siebie i odpoczynek, twój organizm może odpłacić ci różnymi chorobami, także cukrzycą typu 2. Odpoczywaj, także na świeżym powietrzu. Wygospodaruj chwilę dla siebie każdego dnia. Pamiętaj, aby twój dzień nie skupiał się wyłącznie na pracy. Miej czas dla rodziny i najbliższych. To pomaga zachować zdrowie!

4. Zdrowy sen

Sen to odpoczynek dla twojego organizmu. Nie może być za krótki, ani za długi. Najlepiej też, aby był o jednakowych porach i nie był przerwany. Wtedy twój organizm zregeneruje się i rano wstaniesz pełny sił.

Czym jest insulinooporność? Insulinooporność – diagnoza, przyczyny, objawy i leczenie.

Często towarzyszy ci zmęczenie i senność po posiłkach? Masz problemy z koncentracją? Jeśli do tego masz nadwagę bądź borykasz się z otyłością możesz mieć insulinooporność.

Insulinooporność – gdy organizm nie działa właściwie…

 W dzisiejszych czasach sporo osób cierpi na nadwagę i ma problem z otyłością. Jednym z powodów, przez które w organizmie odkłada się nadmiar tkanki tłuszczowej jest właśnie insulinooporność.

Jednak po kolei. Zacznijmy od odpowiedzi na kilka podstawowych pytań.

Czym jest insulina?

Trzustka produkuje insulinę, której podstawową funkcją jest zmniejszanie poziomu cukru we krwi. W praktyce wygląda to tak, że w momencie spożycia pokarmu złożonego z węglowodanów wzrasta poziom cukru we krwi. Trzustka zaczyna produkcję insuliny, która cząstki glukozy (energii) transportuje z krwią do komórek organizmu.

Czemu wysoki poziom insuliny jest niezdrowy?

 Wysoki poziom insuliny uniemożliwia powstawanie drugiego hormonu – glukagonu – który działa przeciwnie do insuliny. Glukagon odpowiada za proces spalania zapasów energii. I tak, gdy insulina stale utrzymuje się na wysokim poziomie, glukagon jest na niskim – tym samym energia odkłada się w tkance tłuszczowej prowadząc do nadwagi i otyłości.

Objawy insulinooporności to:

• problemy z wagą – tycie, zwłaszcza „brzuszne”
• „zachcianki” jedzeniowe, ciągła ochota na jedzenie
• wysokie ciśnienie tętnicze
• bóle głowy
• senność
• zaburzenia koncentracji
• zaburzenia snu
• zmęczenie

Należy jednak pamiętać, że nie u wszystkich cierpiących na insulinooporność pojawią się objawy. Dodatkowo, nie zawsze to sylwetka może motywować do postawienia takiej diagnozy.

Jak zdiagnozować insulinooporność?

Nie istnieje jedno badanie, które diagnozuje insulinooporność. Często przebiega ona niezauważona, gdyż albo nie daje o sobie znać, albo wysyła tylko pojedyncze sygnały. Jednak, aby potwierdzić podejrzenia lekarz może zlecić badanie:

• profilu lipidowego
• badanie na Hs-CRP

Gdy choroba posunęła się już daleko w skutkach i jest w zaawansowanym stadium lekarz zleca badanie:

• poziomu glukozy na czczo
• tolerancji glukozy OGTT

Diagnoza i co dalej? – leczenie insulinooporności

Po usłyszeniu diagnozy nie pozostaje nic innego, jak zmiana stylu życia. Jeśli do tej pory twoja dieta była niezdrowa, ruch nie był twoim nawykiem, a regularny sen raczej ci się nie zdarzał, to czeka cię sporo pracy.

1. Zmień dietę

Przede wszystkim należy zadbać o zmianę nawyków żywieniowych. Insulinooporni powinni spożywać składniki, które nie będą powodowały dużych i niepotrzebnych wyrzutów insuliny. Zrezygnuj z żywności przetworzonej, słodyczy, białego pieczywa, makaronu, ryżu, soków owocowych, alkoholu, a także słodzonej kawy i herbaty.

2. Bądź aktywny

Należy pamiętać, że aktywność fizyczna jest bardzo ważna w leczeniu insulinooporności. Musi być jednak dopasowana do indywidualnych możliwości. Już 150 minut tygodniowo umożliwi spalanie zbędnej tkanki tłuszczowej. Zacznij od łagodnych treningów, stopniowo wydłużając czas aktywności. Wybierz taką aktywność, która sprawia ci przyjemność – to nie może być coś, czego nie lubisz – wtedy niepotrzebnie wzrośnie poziom kortyzolu (hormon stresu) uniemożliwiający spalanie.

3. Właściwy relaks i sen

Odpoczynek jest również bardzo ważny w leczeniu. Musisz mieć czas dla siebie. Zadbaj także o regularny, systematyczny i długi sen. Śpij 8 godzin i poczuj się dobrze!